Më 3 shkurt 1889 në Uashington përfundoi instalimi i dritave në Shtëpinë e Bardhë.

Megjithatë, thuhet se presidenti i asaj kohe Benjamin Harrison dhe familja e tij nuk i preknin me dorë çelësat për të ndezur dhe fikur dritat, nga frika se mos goditeshin nga korrenti.

Kjo ishte një frikë e arsyeshme, duke pasur parasysh se sa të papërpunuara mund të ishin instalimet elektrike shtëpiake në atë kohë.

Kështu, punonjësit e Shtëpisë së Bardhë, para se të shkonin në shtëpi, çdo mbrëmje i fiknin dritat dhe i ndiznin ato kur vinin për të punuar në mëngjes.

Disa burime thonë se ai dhe gruaja e tij ndonjëherë flinin me dritat ndezur, megjithëse kjo duket e pamundur. Shumica e burimeve pohojnë se stafi i tij vendas do të përdorte ekskluzivisht çelësat e dritës.

Pak njerëz në atë kohë kishin besim të mjaftueshëm në ndriçimin elektrik për ta përdorur atë ekskluzivisht - përdorimi i tij ishte mezi një dekadë i vjetër.

Puna elektrike në Shtëpinë e Bardhë ishte planifikuar si pjesë e një projekti të mirëfinancuar për instalimin e instalimeve elektrike të ndërtesës së Shtetit, Luftës dhe Marinës në vendin fqinj.

Kompania Edison instaloi një gjenerator për të dy ndërtesat, i cili u vendos në bodrumin e Shtetit, Luftës dhe Marinës, me telat e lidhur nëpër lëndinë dhe futur në Shtëpinë e Bardhë nën konservator.

Metoda relativisht e re e ndriçimit fillimisht synohej të ishte vetëm një shtesë e dritës së gazit. Telat u varrosën në suva, me çelësa të rrumbullakët të instaluar në çdo dhomë për ndezjen dhe fikjen e rrymës.

Gjatë natës, Familja e Parë e Shteteve të Bashkuara vazhdonte të përdorte qirinj, gaz natyror dhe fenerë, të cilat ishin përdorur para elektrifikimit të Shtëpisë së Bardhë.