Chae-Ran vendos një pjatë me portokall të prerë dhe fruta dragoi në dysheme, disa metra nga grumbulli i çarçafëve ku ajo fle. Në moshën 35-vjeçare, ajo fillon nga e para, e vetme në një tokë të huaj, pa fotografi apo gjurmë të tjera të jetës së saj të vjetër - vetëm një dhomë e zhveshur me mure të bardha. Por është shtëpia dhe vendi i parë që ai ka për vete pas një jete të jetuar në hije.

Chae-Ran është në mesin e shumë grave që u larguan nga Koreja e Veriut - vetëm për t'u shitur dhe shfrytëzuar seksualisht në Kinë, ku çekuilibri gjinor ka krijuar një treg të zi nusesh, shkruan CNN.

Pothuajse dy dekada më vonë, ajo arriti të arratisej për herë të dytë përmes Laosit dhe Tajlandës. Por mundësitë që gratë e tjera të ndjekin të njëjtën rrugë janë zvogëluar që nga pandemia, thonë ekspertët - duke lënë shumë vajza dhe gra koreano-veriore të bllokuara në skllavëri.

CNN po identifikon Chae-Ran me një pseudonim për sigurinë e familjes së saj në Korenë e Veriut dhe djalit që ajo la pas në Kinë.

• 

E dërguan në një minierë, ajo iku në Kinë

Chae-Ran iku për herë të parë pasi mbaroi shkollën e mesme. Ajo mori një punë në një minierë qymyri, si babai i saj dhe shumica e njerëzve në fshatin e tyre pranë kufirit kinez, por adoleshentja nuk donte ta kalonte jetën duke bërë punë të vështira, thellë nën tokë.

Ajo pa fshatarë të tjerë që kalonin lumin që ndan Korenë e Veriut nga Kina në kërkim të punës dhe donte të ndihmonte të mbështeste familjen e saj. Kështu që një ditë, pa i thënë nënës së saj, ajo dhe një mik u larguan nga shtëpia me ndihmën e ndërmjetësve - njerëz që planifikojnë dhe lehtësojnë udhëtimin nga Koreja e Veriut për një tarifë. Asaj i kujtohet se ishte një mbrëmje e hershme vjeshte; qielli ishte ende i ndritshëm kur ajo kaloi lumin.

Por kur arritën në anën tjetër, ajo dhe shoqja e saj u vendosën në makina dhe u çuan në Kinën veriperëndimore, ku kishin një zgjedhje: të argëtonin klientët në një bar ose të martoheshin me një kinez.

“Doja të qaja, por e dija se asgjë nuk mund të ndryshonte”, tha ajo në gjuhën koreane gjatë një interviste për CNN.

Iu shit një fermeri në Kinë

Menjëherë pas kësaj, Chae-Ran u nda nga shoqja e saj, të cilën nuk e pa më, dhe u prezantua me burrin që e bleu atë, një fermer kinez tetë vjet më i vjetër se ajo: "Nuk më pëlqeu burri sepse ishte i shkurtër, por Unë nuk doja që ai të shitej përsëri, kështu që heshtja."

Për shkak se ajo nuk dinte të fliste kinezisht, ajo nuk ishte në gjendje të komunikonte me fermerin ose familjen e tij dhe i dukej e pamundur të shpëtonte. Ishte 17 vjet më parë.

Shumë si Chae-Ran largohen nga atdheu i tyre i izoluar me shpresën se një ditë do të gjejnë liri dhe mundësi përtej kufirit kinez, vetëm për t'u shitur nga ndërmjetësit që punësojnë. Një hetim i vitit 2019 nga Iniciativa e së Ardhmes së Koresë (KFI) me bazë në Londër zbuloi se dhjetëra mijëra vajza dhe gra koreano-veriore u shfrytëzuan në këtë mënyrë, duke përfshirë edhe moshën 12-vjeçare.

Në Kinë, burrat janë në numër më të madh se gratë, kryesisht për shkak të politikës së mëparshme të një fëmije dhe preferencës tradicionale për djemtë. Trafikantët thuhet se po përpiqen ta mbushin këtë boshllëk duke shitur vajza dhe gra nga Koreja e Veriut – disa janë të martuar, ndërsa të tjerët janë skllavëruar në shtëpi publike ose janë të detyruar të kryejnë akte në kamerat e internetit, thonë organizatat e ndihmës për refugjatët.

Pasi viktima hyn në një martesë të detyruar, ajo shpesh përdhunohet, nuk ka zgjidhje tjetër veçse të lindë fëmijë dhe detyrohet të bëjë punë shtëpiake ose fizike, thuhet në raportin e KFI-së.

CNN nuk ishte në gjendje të verifikonte në mënyrë të pavarur pretendimet e bëra në raport. Raporte të tjera nga Departamenti Amerikan i Shtetit dhe grupet e të drejtave të njeriut, duke përfshirë Human Rights Watch, arritën në përfundime të ngjashme.

Ajo mbeti shtatzënë tetë javë pas shitjes

Chae-Ran tha se i ashtuquajturi "burri" i saj nuk e trajtoi keq, por ajo duhej ta dëgjonte atë dhe ai e prezantoi atë si gruan e tij. Brenda tetë javësh nga shitja, Chae-Ran mbeti shtatzënë. Ajo tha se nuk donte të kishte një fëmijë me të dhe u përpoq të shkaktonte një abort, por dështoi dhe lindi një djalë.

"Fëmija ishte kaq i bukur. Kur pashë fëmijën tim të bukur, ndryshova mendje," tha Chae-Ran.

• 

Ajo u pajtua me faktin se do të jetonte në Kinë për pjesën tjetër të jetës së saj. Ka pak alternativa për viktimat e trafikimit të qenieve njerëzore si Chae-Ran.

Kina i konsideron refugjatët koreano-veriorë si emigrantë ekonomikë dhe i deporton me forcë në Korenë e Veriut, ku ata përballen me burgim, tortura të mundshme ose fate më të këqija si dezertorë të dyshuar, thonë aktivistët.

Kjo i detyron refugjatët të jetojnë në hije, pa status ligjor apo mbrojtje, shpesh të paaftë për të folur gjuhën dhe pa asnjë mënyrë për të arritur të dashurit në shtëpi.

Chae-Ran dhe familja e burrit të saj u zhvendosën në një qytet aty pranë disa vite më vonë, ku ajo gjeti një punë duke larë enët. Më vonë, kur filloi të mësonte gjuhën kineze, punoi në një supermarket, çajtore dhe si shpërndarëse ushqimore.

Gjatë kësaj periudhe, ajo takoi refugjatë të tjerë të Koresë së Veriut në të njëjtën situatë. Statusi i tyre është i njohur publikisht në fshatin ku ajo ka jetuar.

Në mënyrë të paligjshme ose nën mbikëqyrje të rreptë

Sipas raportit të KFI-së, blerja e një gruaje nga Koreja e Veriut ka qenë gjithmonë e njohur për komunitetin lokal, por rrallë herë raportohet tek autoritetet. Disa vendas pohojnë se fshati i tyre nuk do të kishte mbijetuar ndryshe, duke pasur parasysh raportin e pafavorshëm gjinor të Kinës dhe rënien e lindjeve.

Disa refugjatë në qytet, si Chae-Ran, nuk kishin dokumente identifikimi dhe jetonin të izoluar nga frika e arrestimit dhe deportimit në Korenë e Veriut - që do të thotë se atyre shpesh iu mohoheshin mundësitë për punë, qasja në kujdesin shëndetësor dhe liria e lëvizjes. Por disa kishin dokumente që u jepnin atyre qasje më të mirë në burime.

Sipas studiuesve dhe ekspertëve, autoritetet në disa pjesë të Kinës kanë filluar të lëshojnë të ashtuquajturat "leje qëndrimi" për gratë koreano-veriore të martuara me burra kinezë, për "kompensim të konsiderueshëm financiar".

Këto nuk janë karta identiteti zyrtare të lëshuara nga shteti, por një dokument i përdorur nga forcat e sigurisë publike të Kinës për qëllime vëzhgimi, tha Kim Jeong Ah, një ish-refugjat koreano-verior i cili u trafikua në Kinë dhe tani kryeson organizatën për të Drejtat e Grave të Koresë së Veriut (RFNK).

Duke folur në Kombet e Bashkuara në shtator, Kim përshkroi se si këto leje qëndrimi i lejojnë refugjatët koreano-veriorë të gjejnë punë dhe të përdorin transportin publik në rajon, por jo të udhëtojnë jashtë zonës së tyre lokale ose të kenë qasje në kujdes mjekësor. Ajo shtoi se shumë gra detyrohen të aplikojnë për një leje të tillë dhe më pas përballen me mbikëqyrje të rreptë nga qeveria.

Chae-Ran pretendoi se bashkëshorti dhe vjehrri i saj refuzuan të paguanin për dokumentet, duke e lënë atë të ndihej e ekspozuar dhe në frikën se mos zbulohej nga autoritetet kineze. Ajo duhet të ishte e kujdesshme që të mos bënte aksidente gjatë vozitjes së biçikletës, shmangu mërzitjen e banorëve të zonës të cilët e kërcënuan se do ta denonconin në polici, ndjeu frikë edhe në shikim të një makine policie.

"Kam jetuar në Kinë, por nuk kam ekzistuar si person," tha Chae-Ran.

Ajo e kaloi pandeminë e mbyllur në shtëpi

Jeta në Kinë është përkeqësuar gjatë pandemisë dhe vendi ka vendosur një politikë të palëkundur të infeksionit zero me Covid. Qytetarëve u duheshin teste të detyrueshme dhe kode QR shëndetësore për të hyrë në shumicën e vendeve publike, dhe Chae-Ran nuk mund të kishte qasje pa letërnjoftim.

Kur shkolla e djalit të saj u kërkoi të gjithë prindërve të siguronin prova të rezultateve negative të testit Covid, ajo duhej t'i shpjegonte mësuesit se ishte një refugjate nga Koreja e Veriut. Me njohjen e fytyrës të përdorur në pjesë të Kinës për të gjurmuar shëndetin e individëve, ishte e pamundur të fshihesh nga autoritetet. Ajo është e mbyllur në shtëpi, thellë në vitin e tretë të pandemisë.

Kufizimet e pandemisë kanë bërë gjithashtu disa viktima të trafikimit të Koresë së Veriut më të prekshme ndaj marrëdhënieve abuzive ose dhunës në familje, tha Sokeel Park, drejtor koreano-jugor i organizatës jofitimprurëse ndërkombëtare Liria në Korenë e Veriut (LINK), e cila ndihmon koreano-veriorët të rivendosen në Korenë e Jugut.

Djali i Chae-Ran ishte e vetmja gjë që e mbajti atë në Kinë gjatë gjithë këtyre viteve, por ajo ndjeu se nuk mund të vazhdonte të jetonte e fshehur dhe e izoluar. Kur ajo solli idenë e arratisjes në Korenë e Jugut te djali i saj, atëherë 16 vjeç, ai tha se nuk donte të shkonte.

Ikja në Tajlandë

Refugjatë të tjerë koreano-veriorë që ajo takoi në qytet kishin lidhje me ndërmjetës që mund t'i ndihmonin ata të arratiseshin, ndërsa organizatat e kishës dhe grupet jofitimprurëse ndihmuan në mënyrë diskrete në mbledhjen e fondeve për udhëtimin.

Në prill të vitit të kaluar, ajo i tha familjes së saj se do të shkonte në punë. Në vend të kësaj, ajo dhe një grup refugjatësh u arratisën, duke udhëtuar në të gjithë vendin për në kufirin jugor të Kinës. Ajo nuk i tha djalit të saj se po largohej.

Nga kufiri jugor, ata kaluan disa vende fqinje dhe ecën përgjatë lumit Mekong në Tajlandë, ku u dorëzuan në policinë lokale dhe përfunduan në paraburgim tajlandez.

"Ishte aq vapë në qendrën e paraburgimit saqë më erdhi një skuqje e nxehtë. Njerëzit në qeli po grindeshin për gjithçka. Pjesa më e vështirë ishte se ne nuk e dinim se kur do të mund të shkonim në Korenë e Jugut," shpjegoi Chae-Ran.

Një zyrtar i ambasadës së Koresë së Jugut ndihmoi në organizimin e udhëtimit të saj të fundit në Korenë e Jugut, duke vizituar refugjatët koreano-veriorë në paraburgim dhe duke u sjellë atyre ushqim. Ai ishte i vetmi person i ngrohtë që takoi në udhëtimin e saj të gjatë, tha ajo mes lotësh duke rrëfyer përvojën.

Në fund të majit, Chae-Ran mbërriti më në fund në Korenë e Jugut. Ashtu si të gjithë koreano-veriorët që vijnë në jug, ajo kaloi kontrollet e sigurisë dhe kaloi kohë në një strukturë që u mëson të larguarve se si të asimilohen në shoqëri përpara se të fillonte më në fund jetën e saj të re në nëntor.

Me mbështetjen financiare të shtetit, ajo mori me qira një garsoniere dhe bleu pajisje shtëpiake si makina larëse dhe televizorë. Kishat dhe organizatat jofitimprurëse e ndihmuan atë të merrte gjërat thelbësore si batanijet dimërore, takëm dhe pjata.

Chae-Ran ishte veçanërisht e emocionuar kur mori dokumentet e saj të identifikimit të Koresë së Jugut: "Kur mora për herë të parë ID time, isha shumë e lumtur. Erdha në Korenë e Jugut për këtë gjë dhe më në fund i kam ato."

Por edhe me mbështetje, përshtatja me jetën në Korenë e Jugut shpesh mund të jetë e vështirë për refugjatët. Disa e përshkruanin luftën me tronditjen kulturore, vetminë, papunësinë ose kushtet e këqija të punës - dhe armiqësinë nga koreano-jugorët, veçanërisht në vitet e fundit pasi Koreja e Veriut ka përshkallëzuar tensionet me fqinjin e saj.

Në atë kohë, më pak të larguar kaluan kufirin për të filluar një jetë të re. Vetëm 196 koreano-veriorë hynë në Korenë e Jugut vitin e kaluar, më shumë se dy vitet e mëparshme gjatë pandemisë, por dukshëm më e ulët se nivelet para pandemisë. Dhe shumica e këtyre të larguarve u larguan nga Koreja e Veriut shumë kohë më parë, duke qëndruar për vite në vende të treta përpara se të arrinin në Seul.

"Është bërë shumë më e vështirë të arratisesh nga Koreja e Veriut," tha Link's Park.

Po bëhet gjithnjë e më e vështirë për refugjatët të ikin nga Kina

Ata që kanë ngecur në Kinë tani kanë më pak mundësi për të shpëtuar sepse rrjeti i ndërmjetësve që ndihmojnë në transportimin e koreanoveriorëve jashtë vendit është shembur gjatë pandemisë, shpjegoi Park.

Agjentët që ende operojnë kanë rritur çmimet për shkak të rritjes së rreziqeve dhe mbikëqyrjes, ndërsa të sapoardhurit në biznes janë të papërvojë, gjë që mbart rrezik shtesë për refugjatët koreano-veriorë. Për të mos përmendur rritjen e sigurisë kufitare në Kinë dhe vendet fqinje.

Tani për tani, Chae-Ran planifikon të ardhmen e saj. Ajo shpreson që një ditë të vizitojë Kinën si turiste me pasaportën e saj të re për të parë djalin e saj, me të cilin mundi të kontaktonte përmes kunatës së saj në Kinë.