Pas zgjedhjeve të tetorit në Bosnje-Hercegovinë, liderët e Serbisë dhe Bosnje-Hercegovinës të entitetetit të RS-së u takuan shumë herë, por në ajër ndihej tensioni i vazhdueshëm, nuk kishte afërsi të dukshme që i zbukuronte më parë.
Prej disa kohësh marrëdhëniet mes Aleksandër Vuçiqit dhe Milorad Dodikut nuk janë në harmoni të përsosur.Ajo nuk priti gjatë për një përgjigje. “Turp të kesh Gorica Dodik. Ju me televizionin tuaj u rreshtuat në anën e llumit antiserb. Mjaft me gënjeshtrat dhe mashtrimet tuaja”, ia ktheu Vuçiçeviq.
Korrespondenca zgjati. Kishte aty gjithçka dhe të gjithë - kush kë e donte me dhe pa para, kush kishte me "të tillë " ka mbaruar shumë kohë më parë dhe shumë më tepër. Dikush do të thoshte - trazira në parajsë. Dhe nuk është e pamundur. Fakti është se prej disa kohësh marrëdhëniet mes Aleksandër Vuçiqit dhe Milorad Dodikut nuk janë në harmoni të përsosur. E gjithë kjo gjoja ka nisur edhe para zgjedhjeve të fundit në Bosnje-Hercegovinë, kur Dodik nuk e mori, dhe priste mbështetjen e “presidentit të të gjithë serbëve”. Pas atyre zgjedhjeve pati me dhjetëra takime mes të dyve, por vazhdimisht ndjehej tension në ajër. Nuk kishte një intimitet të dukshëm që i zbukuronte dhe i tillë ka mbetur deri më sot.
Nuk është sekret që Vuçiq nuk është shumë i kënaqur me deklaratat që dëgjon çdo ditë nga Dodik, sepse e gjithë kjo çon në zgjerimin e agjendës në të cilën presidenti i Serbisë ka punuar për 11 vjet. Pavarësisht se ai mund të ndajë pikëpamjet e Dodikut, është e sigurt se do të ishte më e përshtatshme për të nëse nuk do të kishte valëzime të tilla nga RS në këto kohë. Kulmi i “mosmarrëveshjes” ishte incizimi i analizës së Dodik për familjen e Novak Gjokoviqit, të realizuar në studion e Radio Televizionit të Serbisë para fillimit zyrtar të intervistës, përfundoi në publik. Beogradi ishte i përmbajtur lidhur me këtë situatë, në të njëjtën mënyrë si sillet kur Dodik flet në Beograd për pavarësinë e RS-së, bashkimin me Serbinë...
Dodik fajësoi drejtpërdrejt Beogradin për atë incident, në vend që ta fajësojë veten që foli fjalë të tilla në një vend të tillë. Nuk e mendoi se të gjithë lojën mund t'ia kishte kurdisur dikush nga Banja Luka, pra nga Radio Televizioni i RS-së, i cili mori sinjalin për atë paraqitje. Pritej reagimi i vërtetë i Dodikut dhe - pasoi.
Ajo që në botën demokratike është diçka që është obligim i mediave, në Serbi ajo është “radhitja me armikun”. Ajo që është më e keqja është përshtypja se TV Una nuk i ka transmetuar drejtpërdrejt protestat sepse është obligim profesional i mediave, por për të “barazuar” sadopak rezultatet e tyre. Do të ishte interesante nëse televizioni i Dodikut në Serbi do të vazhdonte t'i informonte qytetarët e Beogradit për atë që po ndodh realisht dhe jo nëse informacioni do të varet nga marrëdhëniet aktuale mes "dy deshve në trung". Ky është problemi më i madh sot në gazetarinë serbe. Gjithçka sillet rreth vendimeve politike dhe mënyrës se si u përshtatet politikanëve.
Një dallëndyshe tjetër do të fluturojë nga foleja e Vuçiqit