Qyteti i lashtë romak i Pompeit, një sit i Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s që nga viti 1997, u ”varros” nga shpërthimi i Vezuvit në vitin 79 pas Krishtit dhe në fillim të shekullit III perandori Alexander Severus (i cili mbretëroi midis viteve 222 dhe 235) u përpoq ta kthente atë në dritë, por projekti u braktis për shkak të shtresës së trashë të hirit dhe lapilit, shkruan focus.it.

Shumë shekuj më vonë, midis viteve 1594 dhe 1600, gjatë ndërtimit të një kanali uji, disa punëtorë gjetën mbetje ndërtesash, mbishkrime dhe monedha të epokës romake.

Megjithatë, askush nuk i lidhi këto gjetje me ngjarjet e Pompeit, transmeton ATSh.

Gërmimet aktuale filluan në 1748 me urdhër të Charles of Bourbon (mbret i Napolit nga 1734 deri në 1759).

Megjithatë, këto hetime fillestare ishin joshkencore.

Metoda e hetimit e përdorur vazhdoi me gërmimin e tuneleve të gjata nëntokësore (të ashtuquajturat “tunelet e Burbonit”). Një mënyrë e veprimit e diktuar nga vullneti i sovranit: të rikuperohen gjetjet dhe veprat e artit për t’u grumbulluar në Muzeun e Vilës Mbretërore të Portici.

Më pas, në shekullin XIX, Carolina Bonaparte, motra e Napoleonit dhe gruaja e Gioacchino Muratit (të cilit iu besua udhëheqja e Mbretërisë së Napolit në 1808) dhe një dashamirëse e madhe e arkeologjisë, përshpejtoi punën e gërmimit dhe u bënë të mundura zbulime të rëndësishme.

Carolina Bonaparte ishte e pasionuar pas arkeologjisë dhe i mori me shumë seriozitet gërmimet.

Ajo shtoi numrin e punëtorëve dhe gërmuesve dhe i nxiti me shpërblime të vazhdueshme financiare, ndërkohë që menaxheri i ri, antikuaristi Michele Arditi, zëvendësoi teknikën e vrimave të rastësishme në kërkim të gjërave të rralla, me një plan gërmimi racional që ndiqte rrugët, shtëpi më shtëpi.