Në mars të vitit 2020, pandemia e Covid-19 shpërtheu me shpejtësi dhe shumica e vendeve të botës vendosën masa të rrepta për të frenuar përhapjen e tij, duke përfshirë bllokime të gjera të jetës publike dhe të shoqërisë.
Shumë shtete, si SHBA, Mbretëria e Bashkuar dhe pjesa më e madhe e Evropës, mbyllën shkollat, ndaluan udhëtimet dhe vendosën kufizime strikte për lëvizjen e qytetarëve, raporton BBC.
Mirëpo, disa vende, si Suedia, Tajvani, Islanda dhe Uruguai, nuk miratuan një bllokim të detyrueshëm të përgjithshëm.
Ata vendosën strategji të tjera si ndalimi i grumbullimeve të mëdha, masa testimi masiv, kufizime në udhëtime dhe mbajtja e masave për distancim social, por pa kufizuar lëvizjen e qytetarëve në mënyrë të detyrueshme, përcjellë KosovaPress.
Në vitin 2024, studimet e bëra nga shkencëtarët e vendeve të ndryshme, përfshirë Suedinë dhe vendet nordike si Norvegjia, Danimarka dhe Finlanda, treguan se strategjitë e ndryshme të përdorura për të menaxhuar pandeminë patën efekte të ndryshme.
Suedia, që nuk vendosi një bllokim të detyrueshëm, kishte një rritje të vdekjeve gjatë valëve të para të pandemisë, por nga viti 2021 e më tej, ajo pati një rënie të vdekjeve përballë vendeve që miratuan masa më të rrepta.
Kjo qasje, megjithatë, shkaktoi kritika të forta për mungesën e një bllokimi të detyrueshëm, duke e bërë atë një temë debati të fortë.
Shumë shkencëtarë dhe ekspertë të shëndetit publik argumentuan se bllokimet ishin një masë e nevojshme për të shpëtuar jetë, sidomos kur vaksinat ende nuk ishin në dispozicion.
Ata theksuan se bllokimet mund të ndihmonin gjithashtu në reduktimin e ngarkesës për sistemet shëndetësore, të cilat në shumë vende ishin të mbingarkuara.
Megjithatë, ndikimi negativ i bllokimeve në aspektin social dhe ekonomik ishte i madh. Shumë individë, veçanërisht ata që jetonin vetëm ose ishin prindër të vetme, përjetuan një ndjenjë të thellë izolimi dhe vetmie, përcjellë KosovaPress.
Mungesa e mundësive për të komunikuar me të tjerët dhe për të marrë shërbime shëndetësore si kontrollet për kancerin, shtuan shqetësimet për ndikimin afatgjatë të masave të bllokimit.
Në disa shtete që nuk vendosën bllokime të forta, si Tanzania dhe Tajvani, ndikimi i pandemisë ishte i ndryshëm.
Në Tanzani, presidenti i mëparshëm, John Magufuli, kundërshtoi politikat e bllokimit dhe përdori kurat tradicionale, por pasojat e kësaj qasjeje ishin të rënda.
Ndërkohë, Tajvani, pa vendosur bllokim të përgjithshëm, përdori një strategji masive të gjurmimit dhe testimit për të kontrolluar përhapjen e virusit, e cila u vlerësua si efektive.
Megjithatë, edhe këto shtete përjetuan rritje të rasteve të Covid-19 në vitin 2021, pas disa masave fillestare, filluan të qetësohen, përcjellë KosovaPress.
Studimet dhe të dhënat e grumbulluara gjatë viteve pas pandemisë sugjerojnë se nuk ka një qasje të vetme të duhur për të menaxhuar një pandemi.
Ajo që është e qartë është se çdo vend duhet të marrë parasysh faktorë të ndryshëm si kapacitetin e sistemit shëndetësor, nivelin e përgatitjes dhe politikat që mund të ndihmojnë në kontrollin e përhapjes së sëmundjes.
Në shumë shtete, bllokimi ka ndihmuar për të ulur përhapjen e virusit dhe për të mbrojtur shëndetin publik, por pasojat sociale dhe ekonomike janë të dukshme dhe kanë nevojë për vëmendje, raporton BBC.
Edhe pas pesë vjetësh, është ende shumë herët për të bërë një vlerësim të plotë të ndikimit të bllokimeve. Pasojat afatgjata, veçanërisht për fëmijët, edukimin dhe ekonominë, janë ende duke u analizuar, dhe do të duhet kohë për t’u kuptuar plotësisht.
Megjithatë, një mësim i rëndësishëm është se qeveritë duhet të kenë një plan të qartë dhe të komunikojnë me qytetarët për masat që do të merren në rast të një pandemie të ardhshme, duke siguruar që të gjithë të jenë të përgatitur për çdo skenar të mundshëm.
