„Skenderbeg je bio genijalni vojni strateg koji je, sa brojčano ograničenim vojnim trupama, uspeo da se suoči sa velikim armijama najmoćnije političke sile tog vremena, Otomanskog carstva. Skenderbeg je bio političar koji je uspeo da ujedini u Leži (1444) u politički i vojni savez, dinastije većine arberskog plemstva, nakon što su pale pod vazalstvo ili dominaciju Osmanlija. Njegove diplomate kao što su Pal Endjeli, Djerdj Pelini i Djon Gazulli, ali i sam Skenderbeg, imali su diplomatske odnose sa Raguzom, sa Venecijanskom Republikom, sa Janošom Hunijadom iz Mađarske, sa papama Svete Stolice u Rimu, kao i sa Alfonsom Napulja i Aragona, sa kojim je zaključio ugovor u Gaeti (1451). Kako je i sam izjavio da je „prijatelj vrline, a ne sudbine“, Skenderbeg je bio lojalan svojim saveznicima, toliko da je za Ferdinanda I Napuljskog krenuo u rat sa italijanskim prinčevima (1461/'62) odgovarajući na savez koji je imao sa Alfonsijevom ocem“, napisao je Kurti.
